Гаршчочак вары, гродзенскія акцёры знялі свой першы post-тэатральны фільм, дзе іграюць людзі і цацкі

##Зрабілі яны гэта не ў паўзах паміж прэм'ерамі, рэпетыцыямі і гастролямі, а ў майстэрні сярод дзіцячага посуду, паміж вясельнымі спічамі і коучінгам. Пагаварылі з Аляксандрам Енджыеўскім не толькі пра фільм, але і пра тое, што важна захаваць і ўзяць з сабой, калі мяняецца жыццё.

• Так захацелася. Трапілася на вочы кніжка, яна складаецца з сямі вельмі добрых апавяданняў. Мы вырашылі: трэба рабіць калыханку. За адзін дзень паспелі, змантавалі на каленцы. І зразумелі, пакуль што толькі самі пагулялі. Для сур'ёзнай серыі патрэбная студыя і абсталяванне, а мы здымалі ў нас дома на белай сцяне, — расказвае Аляксандр.

Гісторыю пра «Сумны суп», калі супу сумна і ён вось-вось скісне, прыдумала маладая дзіцячая пісьменніца і перакладчык з Беларусі Вольга Гапеева. Сцэнар для “Сумнага супу” гарадзенцы напісалі на беларускай мове. Акрамя акцёраў (іх трое: Аляксандр з дачкой і Настасся Суханосік), удзельнічаюць цацкі. Лагічна, Настасся і Аляксандр шмат гадоў гралі вядучыя ролі ў гродзенскім тэатры лялек. А Каця Еўдакімава стварыла і развівае брэнд драўлянай цацкі: Люба-Дорага @ lybodorogo100 Так што менавіта ў яе рондалі змешваюцца гульня, відэа і мультык. Сыплюцца фанерныя апетытныя морква, грыбы, кроп, лук. І ад такой падтрымкі суп больш не жадае сумаваць.

Вярнулася да творчасці і Настасся. Літаральна на днях, пасля двух гадоў перапынку, аднавіла свае «нетрывіяльныя чытанні» на ютубе для дарослых і для дзетак.

Акцёру прасцей, ён заўсёды можа ўцячы ў сваю ролю

… Сустрэліся мы ў майстэрні цацак ЛюбаДорага на Свярдлова. Прыйшлося пашукаць панадворках з закуткамі і лазой на адрынах і гаўбцах, дзе хараство цэглы і рыпучых вонкавых усходаў канфліктуе з суседскім агра-гіпсавым уяўленнем аб выдатным.

Люба-дорага прыдумала жонка Аляксандра, Каця.Тыя самыя рондальчыкі, гародніна, дзявочыя наборчыкі, машынкі, вясёлку, мішкі-матрошкі хочацца ціскаць і круціць, засыпаць у рондальчык ці ставіць ля ложка. Саша паказвае свой міні цэх.

• У мяне ёсць дзе працаваць цэлы дзень. Тут рукі заўсёды патрэбны. Драўляныя цацкі па сістэме мантэсоры - праект жонкі, а я далучаюся, - кажа Аляксандр. - Вось мае станкі стаяць, умею рэзаць, пілаваць. Усё, што скажа. Жонка галоўная ў майстэрні. Цэлы дзень можам не сустракацца, толькі падчас абеду. Тут я адпачываю, кайфую. Гэта месца, дзе можна схавацца ад свету, людзей, і ты фізічна бачыш вынік сваёй працы.

У які тэатр вы б вярнуліся?

• Там, дзе пасля спектакля людзі б хацелі застацца, пагаварыць. У нас быў такі досвед у «Ванільным марожаным з лімонам». А ўвогуле не ў які тэатр, а з кім бы я хацеў і мог вярнуцца. Гэта немалаважна: не што ты гуляеш, але з кім. Вельмі шмат эмоцый звязана ў мяне з «Пікавай дамай» - велізарная колькасць паказаў, падарожжаў, узнагарод перажыў з людзьмі, якія зараз далёка. Не сам спектакль, а з імі...

…Адкрыццё сезона 2022 увосень у абласных ляльках прайшло без Насці і Аляксандра, з якім героі «Сумнага супу» расталіся год таму, сумныя юбілей. Напэўна, Данііл Хармс змрочна смяяўся. Час post са змененым складам яшчэ больш пагрузіўся ў экстэр'ер і пластычныя малюначкі. Цікава, акцёрства замінае ці дапамагае спраўляцца з нязручнымі ў маральным плане сітуацыямі?

• Акцёру прасцей, ён заўсёды можа ўцячы ў ролю. А што, зацягнуўся туды, згуляў свінку, Сцёпашку і адключыўся. На сцэне ты не думаеш аб жыццёвых праблемах і тп. Тамака добра. Маску надзеў і пайшоў нерэальную рэальнасць. А калі вяртаешся, як у лядоўню ваду. Складаней вяртацца са сцэны.

Самаізаляцыя, амаль моднае слова, што гэта такое, на твой погляд?

• Гэта калі ты аб'есьціся зносінамі асяроддзем становішчам і трэба пабыць аднаму. Патрэба адзіноты і жаданне цішыні і спакою.

Табе хочацца цішыні і спакою?

• Я хачу цішыні, але гэта як бы я. Часам, каб вярнуцца і гучна заявіць аб сабе, нават калі гэта невялікая вясельная цырымонія. А энергію я набіраю тут… у ЛюбаДорага. Мая самая галоўная крыніца энергіі - жонка. Сям'я і дачка.

*– Выдатна быць батарэйкай, – усміхаецца Каця і размова плаўна пераходзіць да цацак у майстэрні. Вясёлка - любімы прадмет, драўляная пастэльная бясконцая для перастаноўкі, расстаноўкі, гульні і сузірання. А яшчэ каля сотні відаў мішак, матрошак, начыння, прадуктаў, машынак… лінейка вельмі доўгая атрымліваецца.

_Калі накрывае трэш, трэба пераключыцца і я… нешта ствараю Каця. У ЛюбаДорага я магу рабіць тое, што мне жадаецца, мяне прэ. Толькі начыння і прадуктаў у нас больш за 70 відаў. Посуд і прадукты, яны класныя, мы іх вельмі любім. На кірмашах для іх асобны стэндік які робіцца. Дзеці маментальна залучаюцца, бо гэта ж сюжэтная гульня, счытваецца імгненна.

_Зразумелая справа, калі трэба 150-ы раз якім-небудзь ружовым колерам фарбаваць патэльню, значыць я буду 150 раз фарбаваць патэльню. Муза ўключаецца там, дзе заканчваецца папярэдняя замова.

_Канструктары мантэсоры мяркуюць пэўныя стандарты, але заўсёды ёсць трансфармацыя. Я люблю стылізацыю: рабіць стылізаваных жывёл, няхай гэта будзе каталачка, мядзведзі ў нацыянальных касцюмах, матрошка. Люблю матрошак. Абсалютна дзівосная цацка зараз падвяргаецца рэпрэсіям і ганенням, продажы зваліліся, вось да якога даходзіць. На ўзроўні істэрыі я разумею прычыны, трэба пачакаць, але гэта прыгнятае.

_Праўда не заўсёды... Нядаўна чыгунок зрабіла драўляны. У ім была гародніна, кавалачак салка, лыжка. Ну рыхтуй не ў рондалі, а ў чыгунку. Накшталт бы павінна адгукнуцца сваё роднае. Пагуляй у вёску, незвычайна, цікава. Пакуль не ідзе чыгунок, можа трэба, каб яшчэ трыццаць дзяўчынак вырашылі пагуляць у вёску, тады. Мы не прыдумляем інструкцыі, прыносіш дадому, аддаеш і хай дзеці самі разбіраюцца, нават падгадаванае дзіця зразумее, што рабіць з нашымі цацкамі.

У сваім блогу Каця часта піша тое, што адчувае: «Калі трэш, нічога, сабралася, навінак нарабіла. Буду рабіць і да сёньняшняга дня раблю тое, што ўмею і магу. І магчыма ўсё гэта давядзецца кінуць у раптоўна назаўжды... Але так мне лягчэй і хай прыбудзе з намі разумны сэнс».